Fletiomagazine / MHC Fletiomare / April 2020

De week daarna belde Els op maandag- avond. Of ik de volgende ochtend mee wilde doen. En zo speelde ik mijn eerste wedstrijd voor Fletiomare in een afgrijselijke bruine overgooier, maar het was inderdaad een heerlijk team. Het bezorgde mij tevens een hele serie leuke meiden die heel graag op onze kinderen wilden passen; dochters van de speelsters van Fletiomare Dinsdag Veteranen A! Inmiddels zijn we 32 jaar verder. Schouders eronder Toen de club halverwege de 90’er jaren ten dode was opgeschreven was er werk aan de winkel. Schouders eronder! Fletio dreef een aantal jaren op Girlpower. Toen de nieuw- bouwwijken van Leidsche Rijn vorm kregen, kregen wij het gelijk aan onze kant. We waren jaar na jaar de snelst groeiende club binnen de KNHB, maar we hadden maar 2 velden. Waarvan één ook nog een grasveld was. In die jaren boden de velden van USHC uitkomst. Enkele jaren trok iedere zaterdag een karavaan van Vleuten-De Meern rich- ting USHC om daar te spelen. Een heel gere- gel. Sonja Oomkens en ik deelden samen de wedstrijden en de scheidsrechters in. Dat is normaliter al een hele klus, maar wij moesten ook nog rekening houden met het op- en neer reizen van iedereen. Er brak een periode aan van (harde) onderhandelingen met de gemeente Utrecht voor nieuwbouw. Tijdens de bouw van het clubhuis bivakkeerden we in een houten keet bij de nieuwe velden, maar de gemoedelijkheid overheerste. Tegenstanders hadden eerst de grootste moeite om onze nieuwe locatie te vinden en daarna ook om Fletio te verslaan, want door de professionalisering van de trainers en coaches steeg het niveau gestaag. Fletio heeft mij heel wat uren bloed, zweet en ook tranen gekost. Het was het waard. De laatste tranen waren zeker van geluk: het kampioenschap van Fletiomare Dames 1 in 2017-2018, waarbij ik de keeperstrainer was, en de promotie naar de overgangsklasse. Dat maakte de cirkel rond. Bij HUAC was ik immers op dat niveau vertrokken. Het was begin 1988 - we woonden bijna 2 jaar in Vleuten - en ik was net bevallen van onze dochter Pauline toen ik Els Hoogland ontmoette. Toen Els hoorde dat ik hockeyde en een club in de buurt zocht, ontspon zich de volgende dialoog: Els: “Danmoet je bij ons komen.” Ik: “Wie is ons?” Els: “FLETIOMARE.” Ik: “4 e klasse! Dat is me echt iets te laag.” Els : “Nee, bij de veterinnen.” Ik: “Nee dank je, die zijn van de leeftijd vanmijnmoeder.” Els: “Nee hoor, wij niet. Ik bel je als we iemand nodig hebben!” Tekst : Margriet Broekman – coördinatie en wedstrijdsecretariaat junioren | Foto : Uit het archief van MHC Fletiomare fletio magazine | april 2020 17 Bloed, zweet en Fletio- tranen